The great canadian bungee

Hallo lieve allemaal,

Gisteren was het eindelijk zo ver. Na zo’n 3 maanden verheugen, filmpjes kijken, zenuwachtig zijn en nog meer verheugen, mochten we eindelijk vandaag van een rots van 200feet springen. We zijn namelijk gaan bungeejumpen! En ja, we zijn alle drie gesprongen en leven nog! Maar eerst maar even terug naar het begin van de dag.
Om 7.00 uur gisteren ochtend werden we nogal gespannen wakker en de hele rit in de auto ging het ook nergens anders over. Rond 12.00 reden we de eerste keer langs de hoogte waar we ons twee uur later zouden bevinden. Om een goede bodem te leggen zijn we echter eerst nog wat gaan eten. Al wisten we van te voren al dat we niet veel op zouden krijgen. Zo’n anderhalf uur van te voren begaven we ons dan toch naar de plek van de harde waarheid. Waar we dan ook meteen geconfronteerd werden met de waarheid, aangezien onze auto geparkeerd stond naast een bord: emergency vehicles only. De tweede confrontatie was toen we een contract moesten ondertekenen waar onder andere op stond: bungeejumping can lead to serious injury or may cause even death. Tot slot de derde confrontatie….de weegschaal! Gelukkig was deze in ponden.
Na meerdere sprongen gezien te hebben en meerdere poepbeurten op de lokale dixie, was het dan eindelijk onze beurt. Vol goede moed klommen we de berg naar boven. Eenmaal boven bleek pas echt hoe hoog het was en begonnen de zenuwen toch wel toe te nemen. Tot we de instructies kregen van één van de jongens van de Great Canadian Bungee. Met wat flauwe grapjes over wat gebeuren kon (de dood) wist hij ons toch op zo’n 200feet boven de grond vreemd genoeg gerust te stellen. Nadat we alle drie de keuze hadden gemaakt om aan onze voeten vast te zitten en het water te willen raken werden we van zwaar naar licht naar voren geroepen.
Slachtoffer 1, Gido: Eenmaal naar voren te zijn gelopen richting de rand, werd er nog een dubbele check gedaan of alles goed vast gemaakt was. Omdat de vloer gemaakt was van een soort metaalhekwerk kon ik al een beetje spieken richting de bodem. Hier kreeg je toch iets wat klamme handjes van. Na de dubbele check gedaan te hebben verzocht de “crew” me om richting de rand te stappen. Het poortje ging open en achter me meteen weer dicht. Daarna krijg je nog een “nice jump” toegewenst waarna er een luid 3, 2, 1 BUNGEEE klonk. Vanaf dit punt weet ik niks meer. Einde.
Waaghals 2, Stella: Nadat ik een harde en diepe schreeuw van m’n vriend had gehoord (nadat hij zich in het diepe had gegooid) was het dan toch echt mijn beurt. Na de dubbel check en de laatste instructies, liep ik eigenlijk totaal niet nerveus naar de rand. Totdat ik voelde dat mijn tenen zich over de rand begaven, toen begonnen mijn knieën als een gek te knikken. Tijdens het aftellen ademde ik nog een paar keer goed in en uit en ondanks dat ik wilde springen leek het eigenlijk nergens op. Ik boog mijn knieën om vervolgens voorover te vallen en ik gilde al voordat ik ook maar gesprongen was (dat bleek toen ik mijn filmpjes terug keek). Maar ik dook wel en dat merkte ik eigenlijk pas toen ik tot aan mijn middel in het water hing. Met kletsnatte haren en een lens die op het punt van uitvallen stond, vloog ik nog een aantal keren omhoog en omlaag. Tijdens de vierde keer ongeveer wist ik niet meer of ik wel geschreeuwd had en omdat de adrenaline uit mijn lijf moest besloot ik nog één keer te gillen. Helaas kwam het aan de kant eerder over alsof ik gewond was, aangezien ik al aan het begin een noodkreet had geslagen en vervolgens doodstil was. Met alleen maar pijn aan mijn enkel kan ik eerlijk waar zeggen, dat ik ontzettend blij ben dat ik dit gedaan heb en dat het een ongelofelijk gevoel was.
Last but not least, Jana:
Toen we naar boven gingen en andere mensen keihard hoorde schreeuwen en zag springen, vond ik het super spannend. Hier hadden we natuurlijk al heel lang van gedroomd. Toen Gido en Stella al hadden gesprongen en mijn naam werd geroepen, werd ik al flink nerveus. De jongens wat mij deden vastmaken vroegen of ik al nerveus was. Toen ik ja zei, zeiden ze: goedzo, en waren grapjes aan het maken dat sommige het niet overleven, wat op dat moment niet grappig was..
Ik moest naar het hokje lopen en het deurtje ging open, het laatste wat ze zeiden was: have a great jump…5, 4, 3, 2, 1 ….JUMP! Ik dacht toen helemaal niet na en sprong, ik kon niet ophouden met schreeuwen. Het was echt super vet, de moeite waard!!

Ongelofelijk trots en nog nagenietend van de adrenaline sprongen we snel in de auto om te vertrekken naar Algonquin park. Dit was nog een heel eind rijden en met alleen een stop bij een supermarkt arriveerde we tegen de avondklok aan in het natuurpark. Hier zagen we al snel onze eerste Moose, oftewel: eland. Op de kamer aangekomen hebben we snel onze buikjes rond gegeten, want wat hadden we een honger! Tot slot hebben we nog de foto’s en filmpjes van de eerdere ervaring bekeken en weer ontzettend nagenoten.
Uitgeput en ontzettend moe kropen we rond 23u in bed om vanmorgen weer rond 7u te ontwaken.

Liefs,
Stella, Gido en Jana